Autisme Gedicht 17 Melancholie van een kind

Ik herinner me
Een zaterdagmiddag in augustus
Ik was in de stad geweest
In de stromende regen
Nu zat ik op mijn kamertje
Een mooie CD opgezet
Met droevige muziek
Ik besefte dat dit
Het einde van de zomer was
En ook van de grote vakantie
Het begin van het nieuwe schooljaar
Kwam akelig snel dichterbij
Ik voelde de zenuwen
Kronkelen in mijn buik
De leerstof zou wel lukken
Maar hoe wordt de nieuwe klas
Hoor ik erbij
Of word ik genegeerd
Waarschijnlijk dat laatste
Nog altijd zoveel beter
Dan gepest en getreiterd worden
Dat melancholische gevoel
Een stil en intens verdriet
Heel diep binnenin

Een zondagavond in november
Het is vroeg donker buiten
Een diepe zwarte duisternis
Stroperig en bijna tastbaar
Ik zit weer in mijn kamertje
Ik kijk uit het raam
Het enige licht dat ik zie
Komt van auto’s en lantaarnpalen
Ik zit zelf onder het felle licht
Van mijn bureaulamp
Het weekend is voorbij
Morgen begeef ik mij weer
In de wrede sociale arena
Van de middelbare school
Nu mijn huiswerk maken
Een angstig gevoel van binnen
Onrustig en verward
Een melancholisch gevoel
Een wanhopig en intens verdriet
Heel diep binnenin

Vincent Oostrijck

Klik hieronder door naar het volgende gedicht!