Autisme Gedicht 9 ‘Moeder van een zorgenkind’

Moeder zijn van een zorgenkind is soms een hele zware taak.
Je weet niet hoe of wat je kind voelt en de artsen vragen maar raak.

Je ziet je kind vechten tegen iets waar je geen vinger op kan leggen of ziet het van angst zweten
en dan heb je ook nog een groep mensen die vaak alles beter lijken te weten.

Het gevoel van onrust als je je kind wilt helpen maar je kan het niet alleen.
De medische molen en je moet naar vele instanties heen.

Het ene kind die maar blijft vechten en vol zit met kracht,
het andere kind waarvan je ziet dat het geen uitweg ziet en leeft in onmacht.

Hoe je het ook went of keert als je een mede zorgouder kent die deze dingen ook heeft moeten doorstaan
daarmee kan jij je zorgen delen en die geeft vaak weer een lichtpunt mee om door te kunnen gaan.

Zorgouder kun je zijn op vele manieren want ieder kind is daarin uniek.
Bij de ene zie je niet veel aan de buitenkant en een ander oogt weer erg ziek.

Juist daarom zou het de buitenwereld sieren om eens niet zo snel te oordelen als ze vinden dat een kind zich niet echt sociaal gedraagt.
Het kind is zoals die is en heeft ook niet om zijn ziek zijn of beperking gevraagd.

En soms wil je als ouder ook eens graag gewoon je eigen ergens verschuilen
en dan even alles de vrije loop laten en even in alle vrijheid kunnen huilen.

Maar lieve ouder vergeet echter 1 ding niet,
huil ook gerust eens in bijzijn van je kind want die begrijpt meer dan je denkt en voelt ook hetzelfde verdriet.

Miranda van der Leest

Klik hieronder door naar het volgende gedicht!