IMG_5593_2-scaled.jpg

Ruzies tussen de kinderen | Autisme in een gezin

Ik krijg vaak volgersvragen van ouders die KOEKIE volgen en opzoek zijn naar antwoorden. Ik deel deze vragen heel graag via mijn Facebookpagina. Niet omdat ik zelf het antwoord op de vraag niet weet, maar vooral omdat ik merk dat de (h)erkenning van andere ouders heel fijn is voor diegene die de vraag stelt.

Bij het antwoord op een volgersvraag via de Facebookpagina komen tips, erkenning en bemoedigende woorden allemaal samen en dat werkt als warme deken voor de ouder die met een vraag, twijfel of moeilijke situatie worstelt. Daarnaast zit het in mijn natuur als ‘begeleider’, om direct na te denken over tips en oplossingen. Toch is dit niet altijd waar ouders naar opzoek zijn. Erkenning en erachter komen dat er veel andere ouders in dezelfde situatie zitten, is soms een grotere bevrediging.

 

‘Altijd maar die ruzies tussen de kinderen – Ik ben het zat!’

Eind december 2020 kreeg ik zo’n vraag, van een ouder die door de ruzies tussen de kinderen met moeilijke gevoelens en gedachtes worstelt. Ze vroeg mij haar verhaal en vraag anoniem te delen via de Facebookpagina. Daar kwamen tientallen prachtige reacties op en daarom heb ik besloten deze vraag inclusief de antwoorden te publiceren op de website. Zodat het niet verloren gaat op de tijdlijn van Facebook, maar dat andere ouders die ook opzoek zijn naar antwoorden en erkenning, dit blog kunnen lezen.

Het verhaal is openhartig, oprecht, heftig en verdrietig. Maar de reacties zorgen voor verlichting. Ik laat in dit blog mijn KOEKIE tips bewust achterwege, zodat de kracht van de ervaringsdeskundigen hier zijn werk kan doen.

 

Ruzies tussen de kinderen

‘Ik vind het vreselijk hoe mijn kinderen tegen elkaar doen. Dat ze elkaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen. Dat ze elke dag een paar keer iets negatiefs over zichzelf te horen krijgen. Als moeder vind ik dat zó erg.’

Die constante ruzie in huis tussen mijn kinderen. Als de één lacht, zegt de ander iets waardoor de anders het lachen vergaat. Doe ik een spelletje met de één, dwarsboomt de ander het. Altijd. Dag in dag uit. Dikke schijt, ik wil niet meer. Ik schreeuw tegen ze. Onbedaarlijk. Als ze beide op hun kamer zitten, kruip ik weg in een donker hoekje op het verste plekje op zolder. Waar niemand me kan vinden. Ik sla mijn armen om mijn lijf heen en maak me zo klein mogelijk. Ik wil tegen de muur slaan, ik wil de was van het rek trekken. Laat mij hier maar wegkwijnen in dit hoekje. Het is zwart voor mijn ogen en ik denk: Ik wil geen mama meer zijn van deze gemene kinderen.

 

Ik huil van de frustraties

Na een tijdje sleep ik mijzelf onder de douche en voel me steeds bozer worden. Waarom doen ze zo, waarom zou je elkaar zo afkraken de hele tijd, waarom stopt het nooit? Ik huil van boosheid, van frustraties. Als ik daarna buiten wandel, dan komt er heel langzaamaan iets minder donker in mij. Bij elke stap, bij elke frisse windvlaag die ik langs mijn gezicht voel gaan, zie ik iets meer licht binnenkomen.

Ik vind het vreselijk hoe mijn kinderen tegen elkaar doen. Dat ze elkaar het licht in de ogen niet lijken te gunnen. Dat ze elke dag een paar keer iets negatiefs over zichzelf te horen krijgen. Als moeder vind ik dat zó erg. En elke keer als de ene de andere afkraakt, dan doet dat pijn in mijn hart en maakt het me zó boos. Daar komen dan, na alle boosheid, mijn tranen. Van onmacht. Van triestheid en teleurstelling in mijzelf. Om wat ik heb gedacht toen ik in dat hoekje op zolder zat. Mijn geschreeuw uit onmacht.

 

Alle tranen wandel ik eruit

Ik besluit een extra rondje te lopen en laat alle tranen de vrije loop. Ik wandel de boosheid eruit. Met frisse moed en weer een plan in mijn zak voor meer liefde en gezelligheid in huis, stap ik even later mijn huis weer binnen. Ik vertel mijn kinderen hoe verdrietig het me maakt als ze zo onaardig tegen elkaar doen.

Er ontstaat een mooi gesprek. Ze willen wel, het lukt ze alleen nog niet. Dat allebei mijn kinderen van elkaar horen dat ze wel aardiger tegen elkaar willen zijn, doet me veel. Ik ben blij dat ik een extra rondje heb gelopen, anders had ik dit gesprek niet zo kunnen voeren.

Met mijn kinderen gaat het de rest van de dag echt veel beter. Met mij helaas niet. Ik ben de dagen erna behoorlijk uitgeput van mijn eigen emoties en heb een zeer kort lontje. Ben ik de enige ouder die zich zo kan voelen?

 

Reacties op dit volgersverhaal

  • Heel herkenbaar! Bedankt voor het delen van je verhaal, voor het eerlijk zijn over je reactie, ook dat is zo herkenbaar! En daarna het schuldgevoel! De eenzaamheid! Door jouw verhaal voel ik mij iets minder alleen in deze strijd die elke dag gevoerd wordt.
  • Dankjewel voor je verhaal. Je emoties zijn heel herkenbaar.
  • Herkenbaar. Je bent niet de enige!
  • Wat een herkenbaar verhaal en herkenbare reacties! Mijn kinderen bemoeien zicht ook vaak met elkaar, hebben geen inzicht in zichzelf en in de situatie en lijken het keer op keer maar niet te leren…. Om wanhopig van te worden soms. Schreeuwen en daarna je schuldig/falend voelen is ook erg herkenbaar!
  • Ik voel mij net zo…. Onmacht, verdriet en juist de liefde verteert mij.
  • Ik snap het helemaal, ik heb 3 kinderen en ze reageren alle 3 erg op elkaar.
  • Heel herkenbaar: sta als een viswijf soms te tetteren en hoor mijzelf dat doen, bah. Word ook echt gek van dat mensen maar zeggen dat alle pubers dat doen; ze hebben geen idee hoe het hier echt is.
  • Heel herkenbaar. Er wordt continu iets van je verwacht wat haast bovenmenselijk is, namelijk het gezellig houden, sussen, het de kinderen naar de zin maken, ze uit elkaar houden, rationeel op alles reageren terwijl je er helemaal GEK van wordt en je gewoon rust aan je hoofd en in huis wilt. Doordat je voortdurend op je tenen loopt en over je grenzen heen gaat, kun je ook nadat de vrede weer soort van is getekend niks hebben, dat herken ik ook heel erg.
  • Het zou precies mijn verhaal kunnen zijn. Ik hou de momenten dat ze samen thuis zijn zo kort mogelijk, maar het voelt als vluchten uit mijn eigen gezin.
  • Wat een mooi openhartig verhaal! Hulde daarvoor! En (helaas) heel herkenbaar.
  • Je bent zeker niet de enige die dit meemaakt. Soms wordt het mij ook teveel. En sta ik hier ook te schreeuwen.
  • Heel herkenbaar. Hier botst het dagelijks in huis en wel vaker op een dag ook helaas. Echt niet leuk en ook zeker niet gezellig.
  • Hier zitten onze pubers stelselmatig op hun kamer en als ze elkaar treffen is het nóóit positief of op zijn minste neutraal. Ze trekken elkaars problematiek niet. En ik trek steeds vaker de negativiteit niet meer.
  • Oh wat herkenbaar. De ruzies tussen de kinderen beginnen al aan het ontbijt. En ik betrap mijzelf erop ook steeds vaker te schreeuwen. Wanhoop en frustratie.
  • Nee je bent niet alleen, je beschrijft exact hoe ik me jaren heb gevoeld.
  • Lieve onbekende mama. Je bent zeker niet de enige.
  • Ja helaas herkenbaar, juist blij te horen dat je niet de enige bent die wel eens schreeuwt.
  • Dankjewel, herkenbaar hoor, de frustraties en de onmacht.
  • Wat een mooie openbaring, schaam je alsjeblieft nooit om zoiets te uiten. Herkenbaar, hier ook. Ik heb die van mij ook zo vaak verwenst. En dan voel ik me ook schuldig. En dan denk ik: wat onvoorwaardelijke liefde? Voor die vreselijke kinderen? Dat ik met periodes ook opgebrand ben van de strijd? Opvoeden en kinderen met beperking, zonder is al lastig genoeg.

 

Tips op dit volgersverhaal

  • Het is niet raar als het je allemaal teveel wordt: wij zijn ook maar mensen met ook weer onze eigen gevoelens en emoties, dus is het niet zo raar als het allemaal teveel wordt.
  • Wees lief en mild voor jezelf, verwijt het jezelf niet als je een keer hebt geschreeuwd. Zorg dat het negatieve gedrag niet jouw ondergang wordt.
  • Wees niet te streng voor jezelf, je doet het goed.
  • Kijk af en toe terug naar waar je vandaan komt en waar je nu staat. Er is altijd iets positiefs te vinden wat nu beter gaat. Houd je daaraan vast.
  • Vertrouw erop dat het beter zal gaan als ze ouder worden.
  • Sinds de oudste op het middelbaar zit en ze elkaar niet meer de hele dag zien gaat het beter. En ik heb ook een zelfde soort gesprek met ze gevoerd.
  • Er gloort hoop voor later. Toen mijn oudste begeleid op zichzelf ging wonen, zei de jongste dat hij zo best te pruimen was. En nu een paar jaar later kunnen ze zelfs goed met elkaar overweg. Dit had ik nooit durven dromen. Ik hoop dat dit helpt, het maakt de tijd waar je nu in zit namelijk niet makkelijker.
  • Mediteren werkt voor mij goed: even een moment voor jezelf. Mediteren helpt mij om alles beter te handelen.
  • Probeer waar het kan kinderen binnen het gezin te splitsen. Bijvoorbeeld:
    1. De één speelt boven, de andere beneden;
    2. Een speelt buiten, de andere binnen;
    3. De eén naar de opvang, de andere thuis;
    4. Eén uit logeren, de andere thuis;
    5. Papa in het weekend op stap met de één, mama thuis met de andere.
  • Ik heb geleerd om mijn man meer om hulp te vragen. Hij ziet het nu ook zelf wanneer ik hulp nodig heb.
  • Vraag om hulp en geef de kinderen af en toe uit handen.
  • Toen het minder met mij ging, heb ik mijn man gebeld dat hij wat extra tijd moest inlassen om extra thuis te zijn om mij te ontlasten… dat helpt enorm.
  • Houdt moed en hou je vast aan de mooie momenten! Blijf die mooie momenten zien.
  • Geniet extra van die mooie en fijne momenten als die er zijn.
  • Zorg goed voor jezelf en accepteer hulp als je veel last hebt van de ruzies tussen de kinderen.
  • Bij Mama Vita worden bijeenkomsten georganiseerd voor ouders van kinderen met autisme, daar heb ik veel hulp aan gehad.
  • Maak een gevoelsthermometer.
  • Ik geniet des te meer van de gezellige momenten, en dan denk ik: Ooit komt het goed, diepe zucht, even tijd voor mijzelf, wandelen doet wonderen, adem in en adem uit…. Ga het gesprek aan, smeed het ijzer als het koud is en morgen weer een nieuwe dag. Carpe Diem…

Boekentip:

Als jullie meer aanvullingen hebben, dan voeg ik die graag toe!

 

Wil jij graag sterk staan als ouder van een kind met autisme? Weet dan dat ik hiervoor een online cursus heb geschreven die je kunt volgen. Klik hier voor meer informatie over deze cursus.

KOEKIE Autisme Poster en uitdeel kaarten voor meer kennis en begrip voor autisme! Om op te hangen op scholen, thuis, bij verenigingen, in wachtkamers of uit te delen aan vrienden en familie

Klik hier voor meer info!

WhatsApp Coaching voor persoonlijke vragen!

Heb je na het lezen van de informatie op de website nog een persoonlijke vraag? Ik (Jonneke Koekhoven) maak graag tijd om samen dieper in te gaan op een situatie. Kijk voor meer informatie op de pagina over WhatsApp Coaching!

KOEKIE Autisme BegeleidingRuzies tussen de kinderen | Autisme in een gezin

1 comment

Join the conversation
  • Ine - 8 januari 2021 reply

    Wauw, dank je wel voor deze tekst. Het klinkt helemaal zoals bij ons, de kinderen die elkaar al het slechste wensen, geen moment zonder ruzie, elkaar steeds opzoeken, de onmacht, de eenzaamheid (want anderen denken aan gewone brussen ruzies), de kinderen zo veel mogelijk gescheiden houden van elkaar, de ene mama-burnout na de andere… Ik lijk wel helemaal alleen met dit probleem, het is erg fijn om te weten dat dit niet zo is. Heel erg bedankt om dit te hebben gedeeld.

Join the conversation

* Checkbox GDPR is verplicht

*

Ik ga akkoord met het privacybeleid van KOEKIE Autisme Begeleiding