In oktober 2018 schreef ik dit blog op mijn eerste website op WordPress (website bestaat niet meer). Ik zat toen middenin een burn-out. Ik kreeg daar destijds hele mooie reacties op en daarom deel ik deze graag ook hier op KOEKIE. Het blog ‘In de groei’ gaat over het vallen leren en groeien als ouder van een kind met autisme.

Dit blog is geschreven door Marleen van Marleen Brengt Structuur. Klik hier voor haar persoonlijke pagina.

Jij leeft het leven van jouw kinderen

Oktober 2018. ‘Jij leeft het leven van jouw kinderen’, zei mijn coach onlangs tegen me. Dat was een schot in de roos. Ik zie het moederschap als een heel belangrijke taak. En die taak voelde nog veel groter en belangrijker, toen de oudste zijn eerste diagnose kreeg. Ik heb boeken verslonden, informatie gelezen, trainingen gevolgd en veel in de praktijk gebracht thuis.

Naast dat ik het heel interessante materie vond, werd ik met name gedreven door zijn welzijn. Ik wilde zo graag dat hij minder boos zou hoeven zijn. En toen de diagnose autisme 3 jaar geleden gesteld werd, ben ik me weer daarop gaan inlezen en ben ik zijn leven voorspelbaar gaan maken.

Daar heb ik enorm veel in geïnvesteerd en heeft absoluut bijgedragen aan het feit dat hij zich begrepen ging voelen en dingen begrijpelijker en dus ook makkelijker voor hem werden. Dit deed ik natuurlijk niet alleen voor hem. Dat deed ik ook voor de vader van mijn kinderen, voor mijn jongste zoontje die vaak de dupe was van de oudste zijn boze buien, en ook echt wel voor mijzelf om meer rust te krijgen en te kunnen genieten van het gezinsleven. Maar ik zag het ook als mijn taak als ouder om hier heel veel in te investeren.

Het leven werd behoorlijk gestructureerd

Het leven werd zo behoorlijk gestructureerd. We gingen steeds minder vaak ergens naartoe. Het werd vaak een teleurstelling: de oudste die vaak ruzie maakte met andere kinderen of brutaal was naar volwassenen of de broers onderling die elkaar de tent uitvochten: ik was non-stop met ze bezig, aan het bijsturen en liep op mijn tenen.

Uiteindelijk waren we dan allemaal moe en gefrustreerd, dus gingen we steeds korter of niet. En omdat ze beiden vaak ook slecht sliepen, was thuis blijven en de kids in hun eigen bed te slapen leggen ook belangrijk. De flexibiliteit en de spontaniteit ging er steeds meer af.

Aanpassingen ten koste van mijzelf

De zorg voor de kinderen en het zoeken van oplossingen en doen van aanpassingen in het (gezins)leven heeft heel mooie resultaten opgeleverd. Heeft mijn zoon doen groeien. Daar ben ik trots op. Maar het is ook enorm ten koste gegaan van mijzelf. Van mijn sociale leven, van mijn gezondheid, van mijn werk. Daarmee heb ik mezelf ook veel plezier ontnomen. Maar ik vond dat bij mijn taak en verantwoordelijkheid als moeder horen: mijn kinderen en hun welzijn prioriteit 1. En toch gaat er iets flink mis. Want ik zit helaas – sinds een aantal weken – weer in een burn-out. De derde keer in 8 jaar.

Nu hangt die burn-out met veel meer samen dan alleen de extra zorg en investering die mijn kinderen vragen. Want net ‘Je leeft het leven van jouw kinderen’, bedoelde ze dat ik ook al het verdriet en alle zorgen die mijn kinderen uiten, net zo intens ervaar als zij. Dat ik hun emoties overneem.

‘Als zij liggen te slapen, ga ik met hun emoties naar bed en ik sta er ‘s ochtends mee op.’

Loslaten NUL. En dat maakt het, als mijn kinderen al lang en breed weer in het NU leven, voor mij een flinke extra belasting, terwijl ik die tijd veel beter kan gebruiken voor me-time: bijtanken en genieten. Maar dat moet je jezelf wel toestaan. Want ik ben in die ‘vrije’ tijd bezig met oplossingen bedenken, me gefrustreerd voelen dat ik niet genoeg hulp krijg en me zorgen maken over de toekomst. Ik kan dan moeilijk genieten van mijn vrije tijd, want hoe kan ik daar van genieten als mijn kinderen zich rot voelen?

Boekentip:

Hardnekkige patronen

Dit zit trouwens in het aard van het beestje. Zo heeft iedereen zijn of haar eigen ontwikkelde patronen, die doorgaans zeer hardnekkig zijn. Althans, bij mij wel, want dat die burn-outs terugkomen, is ook niet zonder reden. Deze burn-out is wel anders. Het voelt nu niet alsof ik helemaal op de bodem zit.

Ik ben in de afgelopen maanden enorm aan het groeien. Ook in loslaten. En ik sta mijzelf steeds meer toe om ook te mogen genieten als ik alleen ben of met vrienden, ook als het weer mis is gegaan tussen de kinderen. Ik zorg beter voor mijzelf door me kwetsbaar op te stellen en te kijken naar mijn eigen aandeel in deze burn-outs en de patronen te doorbreken.

Ik maak keuzes die nodig zijn om belemmerende patronen te doorbreken, hoe verrekte moeilijk sommige ook zijn en ook zeker niet door iedereen als populair worden ontvangen.

Maar ik moet ze maken, omdat ik anders volledig onderuit ga. Want het is nu wel heel goed tot mij doorgedrongen dat ik zelf verantwoordelijk ben voor mijn eigen geluk, onafhankelijk van wat er om mij heen gebeurt. En ik leer steeds weer wat beter te luisteren naar mijn intuïtie en daarop te vertrouwen; en vervolgens te kiezen voor andere wegen.

Leren loslaten

Ik kan gelukkig nog steeds intens genieten van de fijne momenten met de kids (misschien nu wel meer dan ooit): het maken van gekke filmpjes, de momenten op het voetbalveld, het stoeien op bed, de kletsmomenten bij bedtijd, de knuffels, maar het is ook nogal wennen voor ze: een moeder die vaker huilt, een half uurtje op bed ligt, of opeens van ze eist dat ze van alles zelf moeten doen wat ze eerst niet hoefden.

Voor de kinderen is mama ‘ziek van haar werk’ en moet ze veel uitrusten.

Laatst op woensdagmiddag ging het even mis. Na de zoveelste zeurbui van de jongste van die dag, zette ik hem buiten bij zijn fiets en zei: ‘Vandaag ga jij alleen naar de voetbal. Mama is te moe van het zeuren, en moet uitrusten op de bank’. Onder hevig protest ging hij voor de allereerste keer met de fiets naar de voetbal, want dat had hij nog nooit eerder gedaan. Had ik geen burn-out gehad, dan had ik hem niet alleen laten gaan, want dat zou ik onverantwoordelijk van mijzelf hebben gevonden. Nu moest ik wel, ik was te bang dat ik bij nog 1 keer weerstand ontzettend tegen hem zou gaan schreeuwen.

Doordat ik groei, groeien mijn kinderen ook

Ik ben op de bank geploft en heb een half uur geslapen. En hoe kwam hij terug? Met een hele zelfverzekerde blik. Terwijl hij de voordeur opende, zei hij: ‘Mam, ik plofte neer op de grond na de voetbaltraining op het veld en was te moe om nog naar huis te fietsen. Maar weet je mam? Ik zei tegen mijzelf: Jij bent een grote jongen, en jij kan dit! Toen ben ik naar huis gegaan.’

WAUW.

Doordat ik groei, groeien mijn kinderen ook. Zo compleet waardeloos is die burn-out dus ook weer niet.

Marleen en ik (Jonneke Koekhoven) schreven samen de online KOEKIE cursus Sterk staan als ouder van een kind met autisme. Wanneer je kind (een vermoeden van) autisme heeft kan je wereld regelmatig op zijn kop staan en is zelfzorg heel belangrijk. Toch wordt dat vaak vergeten of genegeerd en dat kan vervelende gevolgen hebben. In onze cursus gaan we ook in op deze zelfzorg om te voorkomen dat je in een negatieve spiraal terecht komt. Want er komt veel op je af en het kost veel kracht om jezelf niet te verliezen. Vul hieronder jouw gegevens in zodat we je op de hoogte kunnen houden! We sturen je dan elke week een mailtje met een bruikbare en inspirerende tip over autisme, begeleiding, zelfzorg, lotgenotencontact en nog veel meer!

KOEKIE Autisme Poster en uitdeel kaarten voor meer kennis en begrip voor autisme! Om op te hangen op scholen, thuis, bij verenigingen, in wachtkamers of om uit te delen aan vrienden en familie

Klik hier voor meer info!

WhatsApp Coaching voor persoonlijke vragen!

Heb je na het lezen van de informatie op de website nog een persoonlijke vraag? Ik (Jonneke Koekhoven) maak graag tijd om samen dieper in te gaan op een situatie. Kijk voor meer informatie op de pagina over WhatsApp Coaching!